Porucznik Iwahara cz. 3

Trzecia część opowiadania. Jak zwykle proszę o komentarze i oceny.

-------------------------------------------------------------------

Po przybyciu do bazy marynarki w Kure, porucznik Takuro Iwahara dowiedział się, że został mianowany kurierem sztabu generalnego. Potraktował to jako karę - dodatkowo sam nie wiedział za co. Póki co, jeździł po Japonii. Kiedyś, w wieku czternastu lat, odwiedził z wujem Tokio. Potem poznał to miasto wzdłuż i wszerz, jego zaułki i knajpy, jako słuchacz kursu nawigacyjnego w porcie w Yokohamie. Ale teraz Stolica Wschodu zmieniła się nie do poznania. Wiele budynków było spalonych. Na ulicach sporo było ludzi, których wojna pozbawiła dachu nad głową. Coraz częściej na jego mundur patrzono nie z podziwem, ale z oskarżycielskim milczeniem. Na wiosnę 1945 roku sytuacja pogarszała się z każdym tygodniem. Takuro widział wiele. Ale wiedział też, kto odpowiada za to wszystko. Nie ten, kto patrząc przez celownik, wciska przycisk zrzutu bomb, ale ten kto sprawił, że wróg ma powody, by te bomby rzucać Z Iwahary wyparował cały patriotyzm - pozostały tylko cynizm starego frontowca i posłuszeństwo - nie ideałom, ale rozkazom. W maju przyszły wieści, że Rzesza Niemiecka - sojusznik w Europie - poddała się. Takuro jednak miał powody do radości- następna misja wiodła go na rodzinny Tajwan.

Taihoku, Tajwan, 2 czerwca 1945 roku.

Na lotnisku Matsuyama w Taihoku^* wylądowała niewielka, dwusilnikowa maszyna pasażerska. Samolot zjechał z pasa i zakołował pod budynek dworca. Fakt, że to należąca do linii Nippon Koku maszyna cywilna, można było poznać tylko po niewielkim logo na dziobie i namalowanej szarą farbą rejestracji. Zgodnie z przepisami wojennymi każdy samolot musiał być zamaskowany i latać według zasad wojskowych. Porucznik Iwahara z ulgą zszedł po schodkach na trawę lotniska. Z całego serca nienawidził latać. Choć samoloty pasażerskie były w folderach reklamowych porównywane do luksusowych liniowców, trzęsąca się, lecąca sto metrów nad wodą by uniknąć myśliwców, metalowa puszka wypełniona rykiem motorów miała mało wspólnego z pełnomorskim statkiem. Najwyżej z łodzią rybacką w samym środku tajfunu. Takuro był jednym z dwóch pasażerów. Prócz niego, leciał jeszcze mężczyzna w czarnym płaszczu, z wyglądu agent albo dyplomata. A do takich lepiej się nie odzywać. Szybko przeszedł przez kontrolę. Budynek dworca lotniczego został obstawiony workami z piaskiem. Na marmurowej podłodze hallu leżało nieudolnie zamiecione rozbite szkło i widać było odpryski po kulach. Postanowił, że zanim załatwi sprawy urzędowe, odwiedzi rodzinę. Całe Taihoku wyglądało tak samo. Spalone budynki, gruz leżący tu i ówdzie na ulicach. Mnóstwo było wystawionych przed budynkami ołtarzyków żałobnych. Ze złością Iwahara stwierdził, że nie kursuje kolej ani autobusy miejskie. Czekał go kilkukilometrowy marsz do Tamsui.

Jego dzielnica nie ucierpiała tak bardzo, jak centrum. Zmieniło się niewiele - zniknął odwiedzany kiedyś przez niego targ. Ludzie nie wychodzili na przerażająco teraz pusty plac. Stali w bramach i pod drzewami. Brzegiem ulicy szła znajoma postać.

- Qiao!- krzyknął rozpromieniony Iwahara

Qiao nie obejrzał się, przyspieszył tylko kroku. Minęli się

- Qiao! Chłopie, nie poznajesz mnie?- Takuro był zdziwiony.

Jego przyjaciel rozejrzał się, a potem pociągnął porucznika w bramę.

- Nigdy, Nigdy więcej tak nie rób! Rozumiesz?- Qiao był wyraźnie zły.

- O co ci chodzi?

Qiao wskazał na postać po drugiej stronie placu.

- Widzisz go? Śledzi mnie od tygodnia. Próbowałem go właśnie zgubić!

- Jakiś bandyta? I tak nie miałby cię z czego okradać!

- Niewiele się pomyliłeś. Tokko^*. Śledzą wszystkich podejrzanych politycznie Chińczyków, Koreańczyków i Gaoszanów^*. Jeszcze chwila i tobie przyczepią szpicla.

- Czym ja zawiniłem? Jestem oficerem i Japończykiem.

- Gówno prawda. Jesteś, mój drogi Li Jiarong, Chińczykiem. A twój stopień daje ci władzę nad, co prawda małą, ale jednak pewną ilością ludzi. A Chińczyk z władzą to źle, bardzo źle.

To była prawda. Choć starał się to ukryć, nie nazywał się Takuro, lecz Li Jiarong. I był Chińczykiem.

- Kiedyś, kiedy wygramy te wojnę, radzę ci, miej się na baczności. Ja cię znam, ale typowy przedstawiciel naszego narodu uzna cię za zdrajcę.

- My?

- Nie łudź się. Amerykanie już niedługo tu będą. Wojna się kończy i to nie wy ją wygracie.- Takuro zwrócił uwagę na użycie słowa „wy”.- Łeb masz pewnie, jak wszyscy Japońcy, wypchany propagandą, więc odwołam się do twojego strachu, co do którego udajesz, że go nie masz. Zrzuć te łachy, gdy przyjdzie co do czego, i wybierz właściwą stronę. Jeśli to cię obchodzi, komuś może pomożesz. Jeśli nie, przynajmniej uratujesz tyłek. Żegnam.

Qiao odszedł, pozostawiając Takuro, czy też Li, z głupią miną.

Dom porucznika był prawie nieuszkodzony. Mimo to, przed domem stał mały namiocik. Takuro, pełny najgorszych przeczuć, podszedł do namiotu. W środku, obok trumny, przy ołtarzyku żałobnym, modliła się matka. Pochylił się i objął ją.

- Li...

- Tak, mamo. To ja.

Matka wstała i odwróciła się. Na twarzy przybyło jej kilka zmarszczek.

- Zginął w czasie nalotu?

- Nie. Kiedy wyjechałeś - po każdym słowie ocierała łzy- zaczął więcej bić i pić. Wyrzucili go z roboty. Ilekroć czytał złe wieści z frontu, sięgał po pas i butelkę z sake. Wyżywał się na mnie. Krzyczał, że to przeze mnie. Że to przez brudnych, śmierdzących gnojem Chińczyków wybuchła wojna. Kilka dni temu, kiedy znowu mnie bił, złapał się nagle za pierś i padł na ziemię. Zmarł na miejscu.

Twarz Jiaronga stężała.

- Każ spalić ciało natychmiast - wskazał na trumnę. - Nie płacz i nie módl się za niego. Był potworem, jak wszyscy Japończycy.

- Ale ty...

- Nie, matko. Nie jestem Japończykiem. Jestem, byłem i będę Chińczykiem.

*Obecnie port lotniczy Songshan w Taipei

*Japońska policja polityczna, odpowiednik niemieckiego Gestapo

*Ludność tubylcza Tajwanu, pochodzenia austronezyjskiego. Nazwa w j. chińskim oznacza dosłownie „ludzi gór”. Obecnie używa się określenia „aborygeni tajwańscy”